O sztukach wszelakich - neorealizm japoński
neorealizm japoński zalicza się do ruchu narodowych szkół filmowych; podobnie jak neorealizm włoski, charakteryzuje się analizą rzeczywistości, rozpatrywanej w kontekście japońskiego syndromu II wojny światowej.
neorealizm japoński, wyrósł, na światowych sukcesach filmów Akiro Kurosawy, który wprowadził w Rashomonie 1950 (nagrody Złoty Lew, Oscar) relatywizm w opisie i interpretacji zdarzeń, przewartościowanie tradycyjnych japońskich typów (samuraja, kobiety) jak też specyficzny dynamizm w pracy kamery m.in. w Siedmiu samurajach 1954 (Oscar). Neorealizm japoński zalicza się do ruchu >narodowych szkół filmowych; podobnie jak >neorealizm włoski, charakteryzuje się analizą rzeczywistości, rozpatrywanej w kontekście japońskiego syndromu II wojny światowej, m.in. Dzieci Hiroszimy, Kaneto Shindo 1952, Żyję w strachu Akiro Kurosawy 1955, jak również odniesieniami do współczesności rozpatrywanej w aspekcie różnych zjawisk społecznych, m.in. kastowości, nędzy, plagi gangsteryzmu, m.in. w filmach Pijany anioł Akiro Kurosawy 1948, Mateczka Mikio Naruse 1952, Tokijska opowieść Yasujiro Ozu 1953, Poławiacze krabów So Yamamury 1953, czy późniejszy Dodes’ka-den Akiro Kurosawy 1970.
Specyfiką kina japońskiego jest stosowanie historycznej maski: pokazując Japonię np. XII czy XVII w. odbiorca nie ma wątpliwości, że twórcy tak naprawdę mówią o współczesnym człowieku, o współczesnych stosunkach społecznych, m.in. w filmach: Życie O’Haru 1952 (Srebrny Lew), Opowieści księżycowe Kenji Mizoguchi 1953 (Srebrny Lew); Wrota piekieł Teinosuke Kinugasy 1953 (Złota Palma, Oscar);
Specyfiką kina japońskiego jest stosowanie historycznej maski: pokazując Japonię np. XII czy XVII w. odbiorca nie ma wątpliwości, że twórcy tak naprawdę mówią o współczesnym człowieku, o współczesnych stosunkach społecznych, m.in. w filmach: Życie O’Haru 1952 (Srebrny Lew), Opowieści księżycowe Kenji Mizoguchi 1953 (Srebrny Lew); Wrota piekieł Teinosuke Kinugasy 1953 (Złota Palma, Oscar);
« powrót
