O sztukach wszelakich - film dżwiękowy
Film dżwiękowy zawiera ścieżkę dżwiekową.
film dźwiękowy, jeszcze przed oficjalnym powstaniem filmu trwały prace T.A. Edisona i W. Dicksona 1894 nad synchronizowaniem obrazu z dźwiękiem nagrywanym na fonograf. Eksperymenty i udane próby były prowadzone przez O. Messtera i M. Składanowskiego 1896-1900; pierwszą kamerę dźwiękową zapisującą mowę ludzką systemem elektromagnetycznym opatentował w W. Brytanii 1906 E. Lausté; pierwsze „mówione” filmy fabularne powstały 1922: w Niemczech Der Brandstifter J. Engela, J. Massolle’a i H. Vogta i USA Lincoln's Gettysburg Address prof. J. Tykocińskiego. Ale film niemy zdobył już dobrą pozycję na rynku, zaczął być zaliczany do nowych dziedzin sztuki, jako siódma lub dziesiąta muza. Wielkie wytwórnie filmowe i kina broniły się przed wprowadzeniem dźwięku nie chcąc burzyć doskonale funkcjonującego systemu produkcji i dystrybucji a zwłaszcza ponoszenia kosztów wyposażania studiów i kin w kosztowny sprzęt elektroakustyczny. Sferę dźwiękową wypełniała wówczas towarzysząca filmowi na żywo gra pianistów (taperów), zespołów muzycznych, orkiestr symfonicznych i specjalistów od efektów akustycznych. Wiele filmów dostarczanych było do kin z ®listą dialogową, którą czytali lektorzy prowadząc narrację lub dialogi postaci. Przełom nastąpił wraz z premierą Śpiewaka jazzbandu A. Croslanda (6 X 1927), zrealizowanego systemem Vitaphone (dźwięk odtwarzany z płyt), a potem The Air Circus, z dźwiękiem odtwarzanym za pośrednictwem optycznego odczytu ścieżki dźwiękowej naświetlonej na brzegu taśmy filmowej. W latach 1928–32 cała produkcja wielkich kinematografii przeszła na dźwięk.
